Poezi nga: Jurij Hudolin
Përktheu: Fadil Bajraj
Nga Lubjana deri te ky fshat i vogël në Istër mbërrin për një orë e njëzet minuta me automobil.
Eja, harro mjegullën e Lubjanës dhe dritën në gushtin e Istrës
ose në janar ose në mars dhe mos u merr fort me kalendarin dhe ditën dhe orën,
lëre atë, harro gjithçka, por eja; tek unë nuk ka grabitqarë, peshkatarë për një natë,
njerëz të mbushur me kashtë dhe hipokrizi, tek unë nuk vijnë akrobatë tautologjish
dhe filozofë që vuajnë nga fjalori bosh,
këtu nuk ka oportunistë dhe e di, dhe as të varfër shpirtërisht,
sakatët mendorë i kam prerë si kasapi më i mirë
pa thikë dhe alebardë.
Eja, dashuria ime, koha e njerëzimit nuk ka shkatërruar ende
gjithçka që është krenare dhe më fal tash, nëse të dukem përkrahës.
Ose patetik. Më fal, ama ndryshe unë nuk di, por e di që kur do
të më shikosh dhe përqafosh, se do të shkrihet edhe metali i fundit
që shtrihet nën tjegullën e zemrës sime.
Nga Lubjana deri te ky fshat i vogël në Istër mbërrin për një orë e njëzet minuta me automobil.
Mendoj, si do të të shikoj pas perdes së ulur, kur të marrësh valixhet e tua
nga automobili, mendoj me vete, se më duhet të rregulloj grimin tënd
dhe të marr make-up në duar.
Por kjo është vetëm ajo që mendoj, me gurë në çantën time të mallit.
Po ma merr mendja,
ndoshta po ëndërroj.
Por: eja, dashuria ime. Eja.
Unë do të të them të vërtetën, sigurisht që nuk e mendoj veten
si një bjeshkë mendore, që nuk ia gjen shokun kund, dhe siç po e sheh,
nuk kam pushuar ende së shkruari, për t’u bërë më vonë një eksplorues i
zbrazëtisë dhe shpresoj se ty nuk të bezdis, nëse unë kam një dashuri të
rrënjosur thellë për letërsinë, bile as për këtë nuk jam i bindur, sepse nuk dua
të kopjoj kryevepra, unë thjesht dua të shkruaj për veten time. Më fal, ndoshta kjo
të duket egoiste, ndoshta mendjemadhësi, ama ti je bukuria ime dhe kur të kam
gjetur, për një kohë nuk mund të flisja dhe sall mendoja,
mendoja, mendoja, për ty dhe për rubinët në barkun tënd.
Nga Lubjana deri te ky fshat i vogël në Istër mbërrin për një orë e njëzet minuta me automobil.
Sa aroma, sa dialekte dhe sa është çmimi i butësisë, që të vish tek unë?
Eja.
Ti e di, dikur kujtoja se isha bërë zotërues i forcave të errësirës
dhe i makinerisë morbide të karrocave për blerje dhe krejt këto arrita
t’i transformoj dhe kontrabandoj në shasinë e një lirike dashurie.
Më fal,
nëse kam gabuar, por besomë, unë nuk jam i gatshëm të jem një ideal i lirë. Unë nuk
do t’i sakrifikoja kurrë pasardhësit e mi për arrogancën e poezive të mia
si poetët e mallkuar. Është krejt normale që ishin të mallkuar. Ata thjesht ishin
trima të natës që shtriheshin në strofka dhe të lindurit që erdhën pas tyre,
thoshin për eshtrat e tyre të rrëgjuar: këtu nuk ka pasur njeri!
Ngandonjëherë mendoj gjithë natën e lume se do të vdes papritmas brenda
një dakiku, mendoj, se nuk jam në listën e qytetarëve, por në fusnota, megjithatë
unë njoh artistë, të cilët i njohin të gjithë, ama askush nuk ua njeh shkrimet e tyre.
Njerëzit e tillë dridhen nga vetmia, por nuk e dinë pse.
E tash eja, për t’ma matur melankolinë, përnjëmend eja,
nuk do të doja t’i cicëroja në mënyrë patetike emrat e njerëzve që i dua vërtet.
