Kumanovë, 24 mars – Lulzime Rushiti jeton e vetme me tre fëmijët e saj që pas vdekjes së bashkëshortit dy vite më parë. Në shkollë është djali 8 vjeçar, vajza 16 vjeçare e ka ndërprerë shkollimin për shkak të kushteve, ndërsa djali më i madh 19 vjeçar aktualisht është i papunë. Muajin e kalojnë me ndihmat që u sjellin bamirësit dhe ndihmën sociale e cila nuk u del as për të ngrënë e jo më për të paguar faturat. Por, shqetësim më të madh për këtë nënë paraqet lagështia që ka kapluar shtëpinë pasi po dëmton shëndetin e fëmijëve.
”U mykën krejt mbas kauçëve. Krejt lagështi. Për këtë lagështi me më ndihmu pak, s’e di nga po bëhet. Edhe laminati është fry, a prej lagështisë a prej çfarë, nuk e di.”, u shpreh kryefamiljarja Lulzime Rushiti.
Shtëpia iu ndërtua 13 vjet më parë, nga bamirësi Halil Kastrati, në një tokë që i lëshuan banorët e fshatit. Fillimisht ata jetonin në Strimë akoma më larg por tani të paktën zbritën më pranë fshatit, por prap se prap shtëpia gjendet larg rrugëve normale, larg mjekut, dhe kjo bëhet problem kur fëmijët sëmuren apo për të voglin që duhet të shkojë përditë në shkollë.
“Kur kemi pare thirrim taksi, kur nuk kemi pare në këmbë duhet me i çu po dimrit taksi deri këtu nuk hip e duhet me shku neper borë e nëpër akull teposht me i çu edhe djalin duhet me e çu unë në shkollë se ka qen, edhe kur lëshohet duhet prapë me shku me e marr unë në këmbë po çfarë me bo, duhet me shku teposht-terma.”, tha Rushiti.
Lulzimja vuan nga unazat e shtyllës kurrizore dhe nuk mban dot as pesha të rënda, gjë që i pamundëson edhe nëse do të punojë diku. Ndërsa djali më i madh punë të përditshme nuk ka, vetëm në rast se e thërret dikush privat. Ajo thotë se e ka shumë të vështirë që të kalojë muajin vetëm me ndihma sociale.
“Doktorët më kanë thane se ti s’guxon një kille me e bajtun se nervi i këmbës mundet me të lëshu po prej zorit duhet me hec. Çka me bo, e vetme. Djali nga ndonjëherë punon te do djem me kartona me plastika, e morin ato por duhet me pagu korrentin, në duqane, për krejt. Hjade verës si thonë kalohet, po dimrit, ku o druni, kjo ajo, qysh s’ki. Po çka me bo prej zorit duhet.”, u shpreh Rushiti.
Ajo nga bamirësit kërkon vetëm pak ndihmë për të izoluar shtëpinë dhe bëjë ndërrimin e dyerve, me shpresën se kjo do të pengoj paraqitjen e lagështisë në shtëpi. Ne po i shtojmë kërkesës së saj modeste, edhe ndonjë vend pune për djalin më të madh, me një rrogë normale për të ndihmuar familjen e tij që të dalë nga kjo varfëri që i ka kapluar për momentin e pse jo, në një të ardhme të afërt, për të ndryshuar tërësisht jetën e tyre.
