Shkup, 21 maj – Arben Taravari nga një politikan që ktheu shpresën e shqiptarëve dhe ndihmoi relizimin e rotacionit politik që nuk kishte ndodhë me dekada u shndërrua në një qiri që po e djeg veten vetëm që ta shndërrisë kryetarin e BDI-së, Ali Ahmeti. Megjithatë, nuk duhet të paragjykojmë derisa nuk i dimë rrethanat prej brenda pasi mund të Taravari t’i ketë ndonjë borxh të madh integristëve prandaj edhe i bënë këto veprime. Bashkëpartiaku i tij, krahu i djathtë, Arben Fetai, e tha troç në një paraqitje televizive që Taravari me veprimin e tij po tenton ta rikthejë BDI-në në pushtet. Sot, i njëjti Taravar, që i dha oksigjenin opozitës shqiptare, po perceptohet nga një pjesë e gjerë e opinionit si një “qiri” që po digjet jo për të ndriçuar rrugën e qytetarëve, por për t’i bërë dritë Ali Ahmetit dhe BDI-së, një subjekt që për më shumë se dy dekada sundoi me arrogancë dhe premtime të pambajtura, shkruan Zhurnal.
Taravari digjet Ahmeti shkundet –
Arben Taravari ishte simboli i një fryme të re politike, një emër që shumë shqiptarë në Maqedoninë e Veriut e shihnin si shpresë për ndryshim. Në një skenë të lodhur nga retorikat boshe dhe marrëveshjet në prapaskenë, Taravari u perceptua si një figurë e freskët, e pastër, që mund të sillte rotacionin e shumëpritur politik. Dhe për një moment, duket se ia doli. Por vetëm për një moment. Sot, i njëjti Taravar, që i dha oksigjenin opozitës shqiptare, po perceptohet nga një pjesë e gjerë e opinionit si një “qiri” që po digjet jo për të ndriçuar rrugën e qytetarëve, por për t’i bërë dritë Ali Ahmetit dhe BDI-së, një subjekt që për më shumë se dy dekada sundoi me arrogancë dhe premtime të pambajtura.
Kthesa e befasishme politike e Taravarit, lëkundja e vijës opozitare në momentin më kritik, bashkë me zërat se ai po i hap rrugë rikthimit të BDI-së në pushtet, është goditje për të gjithë ata që besuan në rotacionin e vërtetë. Nuk ka asgjë më të rëndë për një elektorat të zhgënjyer se sa të tradhtohet nga vetë ai që e ringjalli shpresën.
Deklaratat e bashkëpunëtorëve të tij më të ngushtë, si Arben Fetai, i cili troç e tha se Taravari po punon në funksion të BDI-së, nuk lënë shumë vend për dyshime. Kjo nuk është më thjesht çështje interpretime politike. Është një devijim i hapur nga kauza që vetë Taravari promovoi. Nëse kjo është një lëvizje e qëllimshme, atëherë duhet të themi se ajo është politike, por jo e mençur. Nëse është e detyruar, atëherë është tragjike. Sepse çfarëdo qoftë justifikimi – kalkulim politik, presion personal apo borxh ndaj strukturave të vjetra – rezultati është i njëjtë: dëshpërimi i shqiptarëve që besuan se më në fund ishte gjetur dikush që nuk i bënte llogaritë për interesa personale.
Natyrisht, në politikë, asgjë nuk është përfundimtare. Taravari ende ka mundësi të qartësojë qëndrimin e tij, të rikthehet te parimet që e bënë të besueshëm dhe të dëshmojë se nuk është thjesht një instrument i radhës në lojërat e vjetra të pushtetit.
Por koha nuk pret. Dhe opinioni publik nuk është më naiv. Për herë të parë pas shumë vitesh, shqiptarët kishin filluar të besonin se ndërrimi i gjeneratave politike është i mundur, se një opozitë e fortë dhe me integritet mund të zëvendësojë një kastë që është konsumuar dhe komprometuar. Nëse edhe kjo dritë shuhet, atëherë humbja nuk do të jetë vetëm e Taravarit, por e të gjithëve.
Sot, pyetja nuk është më “çfarë do të bëjë Taravari?”, por “kujt i shërben ai në realitet?”. Nëse zgjedh të digjet për të ndriçuar Ahmetin, atëherë e gjithë karriera e tij politike do të mbetet një ironi e dhimbshme për shqiptarët që kërkonin ndryshim. Por nëse ai zgjedh të rikthehet te rruga që nisi, me qartësi dhe dinjitet, atëherë ndoshta nuk është vonë për të ruajtur atë që i ka mbetur nga besimi publik. Historia nuk i fal të ndrojturit dhe as ata që lëkunden mes dy karrigeve. Taravari ka ende kohë të zgjedhë: të digjet për dritën e tjetrit, apo të qëndrojë si flakë e vetëdijshme në shërbim të popullit të vet. /Zhurnal.mk
