Poezi nga: Ron whitehead
Përktheu: Fadil Bajraj
Vitet e lotëve rrjedhin egërsisht, rrjedhin.
E gjithë dhimbja buron. Vite dështimi, të mos jesh dalzotës për askënd,
Vite bredhje, i humbur, autsajder, rebel, duke më thënë: “Ti s’je mut. Nuk matesh
me asnjë kut! Ç’dreqin po bën këtu? Krejt çka bën ti është dhimbje dhe pikëllim.
A nuk do të ishte më mirë të vdisje?”
Duke u shmangur, duke mos u përzier, duke mos u rënë në sy autoriteteve,
të kaluarës, të vdekurve.
Në korridoret hermetike të autoritetit, të vdekurit spërkasin në kanalizimet
e tyre të cekëta, duke e gllabëruar dhe duke e gëlltitur veten.
Dhe me lot në sy, me rënkim në buzë, dhe me paqe në zemër
unë po dështoj njashtu siç nuk guxojnë të tjerët të dështojnë.
Ndërsa unë jam në hendekun midis mendimit dhe imazhit.
Si kam arritur deri këtu pas gjithë viteve që nuk isha vetvetja, pas gjithë viteve
të të qenit dikush tjetër, duke u shqitur nga trupi im, në tavan, shikoja
lëkurën, gjakun, eshtrat, nervat si lëvizin, duke besuar në hapësirë dhe kohë pa
e kuptuar se tashmë isha jashtë, jashtë sinkronizimit, përtej kaosit, duke frymuar
ritmet në fund të kohës.
Dhe tash, këtu, në hendekun midis mendimit dhe imazhit, ku e vetmja distancë
është distancë krijuese, këtu, tash, në fund të kohës,
i fokusoj të tre sytë sipas mënyrës së ujkut, koha e mbylljes. Unë eci nëpër gurin e
quajtur gungë dhjami dhe pluskoj nëpër zjarrin që është qendror dhe futem në
dhomën e sipërme të piramidës së artë,
që bashkim i të gjitha rrjedhave, përzierje poliglote e të gjithë zërave,
oqeani ushqen veten, derisa unë rri pezull mbi sarkofagun e hapur
unë jam oqeani i vetëdijes.
