Poezi nga: Johann Wolfgang von Goethe
Përktheu: Maksim Rakipaj
Shushurinte ëmbëlsisht deti,
Një peshkatar atje,
Për qef seç kishte hedhur grepin,
Duke ndënjur, me nge,
Ndërsa po rrinte duke pritur,
U hap ujët sakaq:
Dhe s’andejmi, ashtu, papritur,
Një femër qull u çfaq.
Me këngë filloi t’i flasë:
Përse me djallëzira
Sojin tim kërkon ta vrasësh,
Si vepron njerëzia?
Sa mirë ndjehen, ah, ta dije,
Brenda në det, të lirë,
Ti menjëherë do të vije,
Do të ishe më mirë.
Kur hyjnë në det dielli, hëna,
Nuk freskohen të lumtur?
A s’u duken fytyrat brënda
Nja dy herë më bukur?
Qiell i thellë s’të tërheq
Kur mbi det bëhet blu?
Fytyra jote s’të pëlqen
Mbuluar vesë pafund?
Deti ëmbëlsisht shushurinte,
I lagte këmbët zbathur;
Zemra me tërbim zu t’i rrihte
Si për vajzën e dashur.
Ajo i këndonte, i fliste;
Ishte vetëm për të;
Pak vetë, pak ajo e tërhiqte
Dhe s’e pa njeri më.
