Jo të gjithë arrijnë të shkaktojnë një ndryshim në gjendjen e të tjerëve, janë të paktë ata që e kanë guximin dhe vullnetin të bëjnë përpjekje të përmirësojnë gjendjen emocionale dhe shpirtërore të atyre rreth vetes me gjeste të vogla ose të mëdha përmes së njerëzishmes.
Për të kryer këto akte altruizmi është e nevojshme një shtytje e brendshme, nuk është detyrë, por është të vijosh në mënyrë të tillë duke e lejuar rrugëtimin e të tjerëve në mënyrë të natyrshme. Megjithatë, ka edhe nga ata në këtë botë që nuk dinë të “jetojnë duke i lënë të tjerët të qetë në jetën e tyre”.
Këta individë janë në gjendje të bëjnë përpara vetëm nëse dikush tjetër ka mbetur pas, dhe për ta arritur këtë përdorin të gjitha mjetet, mundësitë ose psikologjitë në dispozicion të tyre.
Nëse këta njerëz po bëjnë një jetë të pakënaqshme, në vend që të përpiqen të përmirësojnë veten, ata preferojnë të punojnë fort për t’i keqësuar të tjerët.
Kur, në vend që ta shijojnë një jetesë të privilegjuar, ata nuk janë në gjendje të arrijnë përmbushjen e mjaftueshme nga jeta pa patur dikë për t’i vënë “shqelmin në fyt”, duke u nënvizuar boshllëqet, fatkeqësitë, gabimet, dobësitë, mangësitë dhe defektet.
Poshtërimi është arma e tyre e preferuar, ata e përdorin atë çdo ditë për të helmuar, varrosur dhe për të muruar të gjithë ata që u dalin në shteg, apo në marrëdhënie e punë.
Kur ata vuajnë nga kompleksi i vogëlsisë dhe u jepet pak pushtet apo autoritet, ata abuzojnë me të për t’u siguruar që të tjerët të mbeten të kufizuar në statusin e tyre të pafavorshëm.
Ata gjithashtu mund të ndodhë që ta gjejnë veten në situata realisht të mira, ose të arrijnë objektivea të rëndësishme, por asgjë nuk është e mjaftueshme për shkak se ata në thelb vuajnë nga një kompleks i jashtëzakonshëm i inferioritetit dhe nuk njohin mënyra të tjera të ngritjes perveçse përdorimi i njerëzve të tjerë si shkallë për të hedhur hapat.
E gjithë arroganca, krenaria dhe mburrja janë vetëm fasada e një pakënaqësie të thellë.
Për fat të keq për këtë nuk ka kurë, nuk ka shërim, në të vërtetë i vetmi lehtësim është ai që vjen duke u tërbuar me ata që janë më të dobët ose duke i dobësuar që pastaj t’u hapet rruga për t’i poshtëruar.
Por poshtërimi i të tjerëve nuk është kurrë një investim i mençur, kjo do të thotë se u mungon diçka jetike për një qënie njerëzore, që është dhuntia e largpamësisë.
Herët a vonë, gjithë helmi i shpërndarë dhe gjithë ligësia e lëshuar kaq pa kursim, do të kthehen te dërguesi, për ligjin e pakundërshtueshëm të “shkakut dhe pasojës”.
Nesër është dita për të korrur atë që mbillet sot, kjo është e pashmangshme, kështu që të jetosh duke përdorur poshtërimin për të nxjerrë kënaqësi, ai njeri dënohet me një fund midis mjerimit dhe vetmisë.
Mos e harroni kurrë se… “poshtërimi udhëton gjithmonë me biletën e kthimit në xhep”.
Një jetësë e drejtë nuk duhet të orientohet as nga frika, as nga interesi, por duhet të jetë shprehja e sinqertë e një shpirti të mirë, i cili ndjen kënaqësi kur bëhet shkaktari i gëzimit të tjetrit.
